Over routine en eenzaamheid

Anderhalve maand alweer.
Ik zou willen zeggen dat er een boel gebeurd is sinds de laatste keer dat ik schreef, maar dat zou leugen zijn. Het leven in Hull is routinematig geworden en de ene dag lijkt veel op de andere dag. Ik ga naar de universiteit om te oefenen, daarna ben ik vaak in de bibliotheek te vinden. Ik ga naar huis om te eten, weer terug naar de universiteit om te repeteren en daarna ben ik vaak weer aan het oefenen en ben om een uur of 10 wel weer thuis. Het is geen slechte routine, maar toch, routine is routine en het melden van routine is niet zo heel boeiend. Ik kan praten over hoe m'n stem erop zit (beter dan ooit), over wat ik nu zing (Vivaldi, Handel en Mozart), maar dat vind niemand interessant, dus is er niet veel te melden. 
Ik ben gecast in een toneelstuk, ik mag eind november, begin december Veronica Craye spelen in the Hollow, een filmster die ervan verdacht wordt haar ex te hebben neergeschoten. Een moordmysterie van Agatha Christie, de repetities zijn net een week begonnen en ik het ontzettend veel plezier met de rol. Vooral omdat dit een van de eerste/weinige keren is dat ik voor een rol geauditeerd heb en ook daadwerkelijk gekozen ben om die rol te spelen. Dat gebeurt niet zo vaak, sterker nog dat gebeurt mij zelden. Dus ik ben er trots op.
Verder gaat het leven hier langzaam door. Austin doet nog steeds wat Austin doet, de fundatie onder mijn zelfbeeld vandaan trekken en vervolgens iets nieuws neerzetten, iets dat ik eigenlijk leuker vind. Ik kwam naar Hull om het soubrette repertoire te leren en op auditie-standaard te krijgen. Dat vond ik leuk, het is het type rol waar ik me goed in kan vinden. Het zijn de dienstmeiden, jong, energiek, hands-on, flirterig en wereldwijs. Aan de andere kant is het vaak niet de meest uitdagende muziek en zijn er ook veel mezzos die zich aan het soubrette repertoire wagen. De implicatie van wat "soubrette" met zich meebracht, vond ik minder. Het idee dat ik uitdagendere muziek niet aan zou kunnen (maar dat is mijn hoofd, Austin zou zoiets nooit zeggen). 
Maar Austin's hoofd staat nooit stil. Ik liet jullie vorige keer achter met de mededeling dat ik Vivaldi arias op moest gaan zoeken en dat is verrekte moeilijk gebleken. Vivaldi is een "vergeten" componist, van wie veel werken verloren zijn gegaan of enkel nog beschikbaar zijn in een enkel handschrift. Slechts met de herwaardering van Handel en Bach is men zich weer gaan interesseren in andere barokke componisten, waaronder Vivaldi en wordt zijn werk weer uitgevoerd. Dit is een recente ontwikkeling en gevolg is dat er bijna niet aan Vivaldi operas te komen is, zowel legaal als illegaal. Als er iets te vinden zijn, zijn het scans van de originele handschriften. Dat zijn volledige orchestraties, hetgeen voor mijn oefenen niet zo'n probleem is, ik heb toch alleen de zanglijn nodig, maar dat maakt wel dat ik die nummers daardoor niet mee kan nemen naar audities. Daarnaast zijn die originele handschriften bijna onleesbaar en heel ver verwijderd van de netjes geprinte bladmuziek die ik gewend ben. Bijgevolg is dat ik dus maar 1 Vivaldi aria had om Austin te laten zien. En dat kreng is moeilijk. Ik had de bladmuziek al in m'n map gevonden voordat ik had gepoogd de aria te zingen. Binnen een maat stuitert de aria van de bodem van mijn bereik richting de top (het is ook meer een mezzo-aria dan sopraan) en de cadenzas zijn godvergeten gruwelijk. Zoek de aria op: Agitata da Due Venti, zelfs een leek hoef ik niet uit te leggen waar de moeilijke stukken precies zitten, alles is moeilijk. Ik had er een hard hoofd in en wilde de aria eigenlijk vergeten.
Austin vond de bladmuziek toen ik hem in mijn map liet bladeren.
Ik heb nu op band staan hoe Austin ondanks mijn protesten (It's really fucking hard, I can't sing this. Please don't do this to me) de intro inzet en me zodoende dwingt te zingen. Ik worstel me er doorheen en aan het eind zegt Austin: "dit is jouw repertoire. Deze past ontzettend goed bij je, deze ga je leren." 
Daarna kwam werd mijn voorzichtig opgebouwde huisje weer van de fundering geknald. "sterker nog", zegt Austin, "ik denk dat je voorlopig soubrette repertoire mag vergeten. Je moet je specialiseren in Crazy Lady roles." Hij meende het. Hij kent maar 1 sopraan in Engeland die die aria zong en die zingt 'm zelfs niet meer. Er zijn weinig mensen die de energie hebben om dit te zingen. In een oververzadigd veld als het zijn van een sopraan is, moet je heel hard op zoek naar iets dat je onderscheid van je buurvrouw. Iedereen kan soubrette zingen, zegt Austin, maar er zijn niet veel mensen die dit kunnen. Dus ik moet mezelf gaan adverteren als "crazy lady soprano". Ik moet alleen nog even vragen hoe ik dat specialisme vertaal naar iets dat klinkt alsof ik aankom op repetitie met 40 katten op sleeptouw. 
En weet je, zodra je het truukje eenmaal door hebt, is de aria verrassend makkelijk. 
Een aantal mensen zal ik nu al kwijt zijn. Ik weet dat er mensen zijn (geen idee of ze dit nog lezen) die zich er groen en geel aan ergeren als ik de zoveelste lofzang op Austin inzet. De reden dat ik zoveel over Austin praat is heel simpel: er gebeurt mij niet veel anders. De zanglessen zijn het hoogtepunt van de week en het enige moment waarop ik contact heb met iemand die ik ken en waar ik ook plezier in heb. Voor de rest is mijn leven op het moment een eenzame routine. 
Ik ben eenzaam. Kan er verder over zeggen wat ik wil, maar ik ben verrekte eenzaam. Na anderhalve maand in Hull zijn heb ik nog steeds geen vrienden en heb ik er hard hoofd in dat er op dat front veranderingen komen. 
Ik snap het niet, ik snap het echt niet. Als ik in m'n eentje thuis zou zitten en me volledig afzijdig zou houden van alles dat er om me gebeurd zou ik het nog begrijpen, maar ik doe zoveel. Ik heb al m'n tijd alweer volgepropt met repetities en projecten. Ik heb de repetities van de G&S society, van het toneelstuk drie keer per week, chapel choir, mogelijk vanaf vrijdag ook het Early Music Choir. En toch ben ik ontzettend alleen.
Het helpt niet dat ik de meeste van die mensen maar 1 keer per week zie. Ik zie m'n klasgenoten alleen op dinsdag, iedereen, alleen de mensen van het toneelstuk zie ik vaker. Ik doe m'n best, ik praat met mensen, ik doe overal aan mee. Ik heb ook niet het idee dat ik onaardig word gevonden. Dat word ik over het algemeen genomen nooit. Maar als het puntje bij paaltje komt ziet men mij over het hoofd, blijkbaar, dan sta ik toch teveel aan de rand van het leven. De enige masterstudent onder bachelorstudenten, de enige die niet iedere dag met dezelfde mensen in de klas zit, de enige die niet in een bepaald woonblok woont, de enige die absoluut de lol niet inziet van ieder weekend ladderzat een nachtclub komen uitrollen. Ik val niet op en zelfs mijn haar knalrood verven heeft in dat opzicht niets geholpen. Of ik val te veel op. Ik weet het niet. 
Daarbij helpt het ook niet dat ik zelden mensen tegenkom waarvan ik denk dat het vrienden van mij kunnen worden. Er zijn zoveel mensen die ik in principe niet onaardig vindt, maar rond wie ik absoluut niet langer dan een uur wil rondhangen. En daar bovenop komt ook nog dat ik een introverte, harde werker ben en gewoon relatief veel tijd voor mezelf nodig heb. Ik zit 's avonds te werken en dan komt het eigenlijk niet in me op om iemand te vragen om wat te gaan doen. Ik ben te comfortabel in het alleen zijn dat ik vaak de stimulans mis om menselijk contact te zoeken tot ik zie wat andere mensen aan het doen zijn en ik plotseling merk dat ik voor de zoveelste vrijdagavond op rij alleen in m'n kamer zit zonder plannen. Is het wel comfortabelheid in het alleen zijn? Is het niet gewoon gewenning?
Ik ben altijd al sociaal onhandig geweest, dat was in Nederland niet anders. Ik heb nooit meer dan een paar vrienden tegelijkertijd gehad en, dat moet ik erbij zeggen, meer dan dat heb ik ook niet nodig. Slecht aansluiting kunnen vinden bij mensen en voornamelijk groepen is altijd al een constante geweest, het tekent mijn herinneringen van school, ponykampen en ook Showboat. De enige reden dat ik daar op een gegeven moment wel een vriendengroep aan over heb gehouden (en nog steeds heb, godzijdank), is omdat Marjolein bij die groep kwam en mij aan m'n haren "de groep" ingesleurd heeft. 
De laatste complicerende factor is de projectie van mijn eigen gedachtes over sociale omgang op andere mensen. Ik vind het vervelend als mensen heel veel aandacht opeisen. Nee, dat is niet helemaal waar. Ik vind het vervelend als de massas mensen die in de categorie "voor een uurtje leuk en daarna voorlopig niet meer" dagelijks aandacht opeisen. Voor de mensen die ik mijn vrienden acht heb ik altijd tijd, grappig genoeg zijn dat de mensen die het minste van mijn aandacht opeisen, waarschijnlijk omdat zij voor het grootste deel net zo denken. Die hebben niet dagelijks bevestiging nodig van het nog bestaan van de vriendschap, ik praat rustig dagen niet met mijn vrienden, vaak omdat ik gewoon niets te zeggen heb (er gebeurt mij niet zoveel, mijn leven is een routine van oefenen en muziek leren en zonder nieuwe mensen om iets mee te beleven is er niet veel om over te vertellen). Om terug te komen op het punt dat ik probeerde te maken voordat ik afdwaalde, omdat ik het vervelend vindt als mensen zich aan mij opdringen, ga ik er bijna automatisch vanuit dat niemand op een poging tot toenadering van mij zit te wachten. Er zijn mensen geweest in het verleden die ik oprecht heel aardig vind en waar ik oprecht heel graag vrienden mee zou willen zijn, waar ik bewust niet al te veel contact mee heb gehouden gewoon omdat ik me niet wil opdringen. Het is een zichzelf bevestigend patroon dat voortkomt uit jaren van pestgedrag op de basisschool en altijd aan de rand te hebben gestaan van iedere groep. Zelfs nu ik wel voor het grootste deel van de tijd goed in m'n vel zit, in zijn algemeenheid aardig gevonden wordt en sociaal goed aangepast ben. Het idee dat niemand op mij zit te wachten zit ongelooflijk diep en bepaalt voor een groot deel mijn omgang met mensen. Ik vraag mensen niet om gunsten, ik initieer zelden contact met mensen en dan nog zit ik te twijfelen of ik het wel moet doen. Die gedachte bepaalt mijn vriendenkring en mijn date-gedrag. Ik wacht altijd af of mensen waar ik in wat voor capaciteit dan ook geinteresseerd in ben naar mij toe komen en als ze dat niet doen is het alleen bevestiging dat die mensen inderdaad niet op mij zaten te wachten. 
Dus ben ik eenzaam en weet niet wat ik verder nog kan doen om daar verandering in aan te brengen. Misschien moet ik accepteren dat dit iets is dat niet voor mij is weggelegd. Er zijn dingen die ik gewoon niet ben, hoe graag ik ook zou willen. Iedereen die mij hoort zingen hoort dat ik niet de romantische heldin ben. Dat past niet bij mij, er zit een energie en een helderheid in die stem die niet past bij dat soort rollen, ik mis de melancholie. Dat is niet erg, ik weet zelf ook wel dat ik dat soort rollen niet spelen kan, dat dat niet in mij zit. Ik vind de dingen die ik speel en zing leuk en ze passen beter bij mij dan de langzame, romantische solos die tegen het eind van de opera alles stilleggen, het type aria waar mensen voor op de stoelen gaan staan. Ik speel de karakters niet die hun hele ziel en zaligheid in een aria stoppen vanwege hartezeer of wat dan ook. Daar ben ik te rationeel voor, de karakters die ik speel komen daarna op en zeggen  "en houd nou maar weer op met janken, er is werk te doen." Ik ben de flirt, de dienstmeid, de heks, van hyperrationeel en met beide benen op de grond tot gestoord. Net zoals er in opera dingen zijn die ik gewoon niet ben, moet ik misschien accepteren dat er in het echte leven ook dingen zijn die ik gewoon niet ben. Grote vriendengroepen zijn niet aan mij besteed, noch drukke sociale agendas. Dat is niet erg, daar heb ik het grootste deel van de tijd vrede mee. Ik heb niet veel nodig. Maar dat neemt niet weg dat er afentoe momenten zijn dat ik wou dat ik anders was, of vrij vaak, als ik zie dat de vriendengroep in Nederland voor de zoveelste keer die week plannen aan het maken is om te gaan borrelen of spelletjes te spelen. 
Ik vraag niet heel veel, dat denk ik niet in ieder geval. Ik wil gewoon niet altijd eenzaam zijn. 
Verder gaat alles goed met me en komt het op wat voor manier dan ook wel goed met me. Nu gaat over en wie weet wat de toekomst brengt, misschien is het wel een sociaal leven.

Jolanda