Murphy's Law

Ongeluk komt in drieen, zo gaat het gezegde toch? Of als alternatief: Murphy's Law, alles dat fout kan gaan, gaat fout? Ik ben normaal gesproken niet zo van de (om mijn innerlijke B100 te channelen) "Ik heb ook altijd pech, ze moeten altijd mij hebben.", maar de afgelopen maand was het hier wel constant raak. Ik heb namelijk de afgelopen maand nogal wat gezeik gehad met vervoer. Iedere keer als ik in een auto zit of gewoon van punt A naar punt B moet lijkt er iets fout te gaan, zonder uitzondering.
De eerste keer was toen ik van Durham naar Hull ben verhuisd. Ik had heel dapper een busje gehuurd om al mijn spullen te kunnen verhuizen. Ik had er de hele dag voor uitgetrokken, 9 uur auto ophalen, tussen 12 en 1 in Hull zijn, busje inleveren voor vijven en dan om half 6 de trein erug naar Hull. De planning was vrij krap, maar moest te doen zijn als ik geen files tegenkwam en ik binnen drie kwartier al mijn spullen in en uit het busje kon krijgen. Ik had al m'n spullen de dag ervoor al naar beneden gesleept om tijd te besparen, dus dat zou goed moeten kunnen komen. Dat dacht ik in ieder geval.
Het gezeur begon al toen ik de auto wilde wegrijden.
Ik ben niet zo goed met autos die ik niet ken. Uitvogelen hoe de koppeling werkt in deze specifieke auto kost wat tijd en omvat dat ik minstens drie keer de auto af laat slaan voor ik uberhaupt de oprijlaan af ben. Het wordt lichtelijk beschamend als je in een grote ford transit zit die wat ongemakkelijk geparkeerd staat en meneer de autoverhuurder op de hoek staat te kijken hoe je aan het klungelen bent met de auto.
"Het is echt de koppeling, zodra ik die heb uitgevogeld is er niets aan de hand. Ik zweer dat ik geen enorm gevaar op de weg ben."
Ik denk niet dat hij het geloofde.
Desondanks was ik na drie pogingen onderweg en na nog geen tien meter weg te zijn gereden onderschatte ik al hoe lang die bus was en kwam vast te staan op de mini-rotonde. Engelsen zijn gek op mini-rotondes. We doen niet aan kruizingen, nee, we doen aan minirotondes en dat zijn klote dingen. Kon gelukkig de busparkeerplaats opdraaien en zo voorkomen dat ik achteruit moest op de rotonde. 
Daarna ging het prima, op het incident met de DomDom die besloot het niet meer te doen na. Het idee "ik ga de snelweg wel op en zie wel waar ik uitkom" bleek het juiste te zijn en ben ik zonder brokken Bowburn gereden, al m'n spullen ingeladen, de fretten ingesnoerd en ben op weg gegaan naar Hull. Twee uur rijden, ging prima. Ook de terugweg ging prima, tot ik op de rand van Newcastle aanbelande en moest tanken. 
Ik was perfect op tijd, mijn ietwat krappe planning zou ik ruim halen, alleen die bus nog volgooien en dan het centrum van Newcastle in rijden. Half uurtje werk, had nog ruim anderhalf uur, moest goedkomen. 
Op dat moment ging Murphy's Law op mijn bijrijdersstoel zitten met een grijns van oor tot oor. 
Ik draai de BP in met die bus net op het moment dat de file voor Newcastle begon te vormen. Onthoud die file, want die wordt belangrijk. Geen idee waar ik heen moest met dat ding, maar op de verste pompen zag ik diesel staan, dus ik daarheen. Past de pomp niet in de bus. Ik sta daar een beetje beteuterd te pielen met die pomp, steeds gefrustreerder te worden over waarom het nou niet lukt. Het duurde beschamend lang voor ik erachter was dat dat de pomp was voor vrachtwagens. En wat dan? Als ik eruit rijd kom ik weer op de snelweg terecht en ik weet niet of ik voor het stadscentrum van Newcastle nog een pomp tegenkom, Nou ja, dan maar achteruit en hem het autodeel indraaien.
Ford Transits zijn achterlijk lange bussen. Ik ben niet gewend aan achterlijk lange bussen. 
Het effect laat zich raden: ik onderschatte hoeveel ik nodig had om de draai te maken en schampte een pomp. Pomp was stuk. Bus godzijdank geen schade. Verzekeringstechnisch had het voor mij ook, godzijdank, geen gevolgen, daar was de pomp zelf voor verzekerd, maar ik moest wel m'n contactgegevens achterlaten en dat vrat tijd. Ik ben daar ruim een uur verloren.
Met het schaamrood op de kaken ben ik weggereden, regelrecht de file in. Het werd zo langzamerhand spits rond Newcastle en ook Newcastle is ten prooi gevallen aan het syndroom dat op dit moment bijna alle verkeersaders in Engeland in zijn greep houdt: wegwerkzaamheden. Daardoor is iedere situatie lastig en doorrijden geen optie. Dus als op een gegeven moment, na 20 minuten langzaam rijden, de DomDom zegt "neem de afslag" en ik enkel een heleboel pionnen zie waardoor ik denk dat alleen werkverkeer die afslag nu mag nemen, ga ik dus de verkeerde kant op. DomDom laat me omdraaien, ik mag in de file weer terug zoals ik gekomen ben, omdraaien en weer achteraan in de file terug en het nog een keer proberen. 
Dat werd een thema zodra ik in het stadscentrum van Newcastle aanbelandde.
De klok tikte steeds harder door en met nog een kwartier voor vijven op de teller kwam ik aan in het stadscentrum van Newcastle, middenin in de spits. De file die aan de rand van de stad veroorzaakt werd door wegwerkzaamheden zette zich hier gewoon lekker door, maar dan veroorzaakt door mensen die naar huis willen en nu is het al absoluut niet fijn rijden in Newcastle. Het is een onlogisch opgebouwde stad met ontzettend veel hele steile heuvels. Maar ik hoefde het stadscentrum toch niet in, dacht ik hoopvol, want het verhuurbedrijf lag aan de andere kant van de rivier. 
Kunnen jullie mij m'n lichtelijke vlaag van paniek voorstellen toen de DomDom mij voorbij het verhuurdbedrijf stuurde met de boodschap "je mag hier niet rechtsaf slaan" en lekker, in de file me de rivier over stuurde?
Sta je dan in het stadscentrum van Newcastle met de minuten die voorbij tikten. Rotonde op en terug de brug over, want dan mag je wel die straat in draaien. 
God, wat was dat zenuwslopend. De weg terug richting de brug liep steil omhoog en het stond daar hartstikke vast. Dames en heren, ik kan u vertellen dat in een file in een grote bus zonder achteruitkijkspiegel herhaaldelijk een hellingproef uit te moeten voeren niet leuk is. Wat nog minder leuk is, is de afslag missen en het hele stuk nog een keer te moeten doen omdat je in Newcastle blijkbaar nergens het doorgaande verkeer mag kruizen en je moet wachten op een rotonde om af te slaan. Terwijl de minuten voorbij tikten mocht ik het hele stuk nog een keer doen, nog steeds in de file. Ik kwam er gelukkig vrij snel achter dat deze betreffende bus ook door de voetrem heen ging rijden als je de koppeling op liet komen, dat scheelde mij een heleboel gezeik met de handrem en achteruit rollen. 
Ik heb m'n trein niet gehaald. Nou en, zullen jullie denken, dan neem je de volgende. Maar zo werkt het in Engeland niet. Je boekt hier van te voren een specifieke trein en als je die mist mag je mooi een nieuw kaartje kopen voor het lastminute tarief dat een schief eind duurder is dan online boeken. 
Het uiteindelijke resultaat is dat ik uiteindelijk stijf van de stress terug liep naar het station, m'n best te doen niet in huilen uit te barsten. 
De tweede keer dat het fout ging was mijn laatste vaarwel aan Durham. Ik woonde al een week in Hull en was naar Durham gegaan om mijn scriptie in te leveren en een laatste keer met Sophie en Katarina wat te doen voordat onze wegen zich onvermijdelijk zouden scheiden. Het was raar om weer in Durham te zijn, omdat het nog zo als thuis voelde. Ik wilde die dag absoluut niet terug naar Hull en ik zag als een berg op om de kathedraal voor het laatste keer uit zicht te verdwijnen. Een fatsoenlijk afscheid is me, helaas, die dag ontnomen door een stel vandalen die het nodig vond om de seinen te vandaliseren waardoor het hele treinnetwerk plat kwam te liggen op het traject dat ik hebben moest. Ik heb twee uur op Durham vast gezeten, ben toen naar Newcastle gestuurd in de hoop dat er van daar wel een trein de zuid in ging. Daar heb ik nog anderhalf uur rondgehangen tussen de mensen die het allemaal ook niet wisten voor ik letterlijk de laatste trein kon halen die nog naar Hull ging. Dat was de tweede keer die week dat ik middenin de nacht drie kwartier naar huis mocht lopen. 
De laatste keer ging het niet zozeer fout, maar het was wel een welbekende druppel. Ik heb afgelopen maand nog een keer Falstaff gedraaid, dit keer met een gezelschap ten zuiden van Londen, in Surrey. Auto gehuurd om de kosten te drukken, hoe lang kan het nou zijn? 
Vier uur, als alles mee zit en dat zat het niet. Ik had de ring Londen niet meegenomen in mijn berekening. Op de heenweg was het prima, maar op de terugweg kwam ik middenin de spits op de ringweg rond Londen terecht. Ik heb anderhalf uur verloren daar, mede dankzij een verkeerde afslag, mijn domdom die zich niet aanpastte, ik ruim tien mijl terug ben gereden langs dezelfde route voor ik een rotonde tegen kwam waar ik rond kon en kon zo weer achteraan aansluiten in de file. 
4 uur zonder files. Ik heb er uiteindelijk zeker zes uur over gedaan. 
Op dat soort momenten kom je erachter hoe alleen je eigenlijk bent. Op de momenten dat je op een helling wanhopig bezig bent de motor niet af te laten slaan in de file of wanneer je weet dat je de verkeerde kant op gaat, maar ook nergens anders heen durft omdat de navigatie zich om de een of andere reden niet aanpast. Die eerste keer heb ik voornamelijk in de bus zitten schreeuwen dat ik gewoon naar huis wilde, waar dat op dat moment ook was. De tweede keer was het, door tranen heen "waarom moet ik altijd alles alleen doen?" 
Het is een keuze die ik zelf, bewust, heb gemaakt. Ik ben naar Engeland gekomen, ik heb alles achter megelaten. Niemand heeft me gedwongen dat te doen en ik heb nog steeds geen spijt dat ik die keuze gemaakt heb. Maar ik ben wel alleen. Helemaal nu, nu ik in die tussenfase zit tussen twee opleidingen. Mijn vrienden zijn allemaal weer teruggegaan naar waar ze vandaan komen (en daar waren er toch al niet veel van) en ik ben hier, alleen. Ik ken niemand en dus ben ik per definitie alleen. Normaal gesproken is dat niet erg; ik ben een uitermate zelfstandig persoon en ik kan heel goed alleen zijn, maar op die dagen dat alles misgaat en je weet dat er aan deze kant van de Noordzee letterlijk niemand is die kan helpen dan hakt dat erin. 
Ik zie als er als een berg tegenop om hier in Hull weer opnieuw te moeten beginnen. Morgen en overmorgen komen de internationale studenten aan in Hull en beginnen de officiele introductieactiviteiten. Het punt is dat ik niet rond de internationale studenten wil hangen, want die gaan allemaal weer naar een jaar weg. Ik wil blijvendere relaties opbouwen met mensen, maar dat wordt moeilijk omdat ik hier na een jaar ook weer wegga. Ik blijf niet in Hull, ik moet dichterbij Londen zijn. Daarbij blijf ik ik en sociale contacten zijn nog nooit mijn sterke punt geweest. Ik verlang naar een tijd dat ik niet ieder jaar opnieuw hoef te beginnen, maar daarvoor moet ik nog zeker een jaar doorbijten. 
Ik was intens dankbaar toen mam besloot naar Londen te vliegen voor de voorstellingen van Falstaff. Ik ben niet handig met woorden, niet als ik het zeggen moet in ieder geval, dus ik denk niet dat dat er daadwerkelijk uitgekomen is. Het is wel waar. Iemand hebben om op terug te vallen en niet altijd alles alleen te hoeven doen, iemand hebben waarmee je iets kan delen is een absolute zegen die ik na mijn eerste week in Hull heel erg nodig had. 
Hull is geen slechte plek, maar het is geen Durham. Hull is overduidelijk verarmd, het is een van de goedkoopste plekken in Engeland om te wonen (ironisch gezien staat het gebied rond Durham ook vrij hoog op die lijst, de stad zelf de grote uitzondering zijnde). Hull is... anders. Naast verarmder is het smeriger dan Durham en veel multicultureler. Dat moet ik mogelijk anders formuleren, want ik ben niet van mening dat multiculturaliteit een nadeel is. Het is enkel anders dan Durham, daar Durham een essentieel blanke gemeenschap was. Daarnaast is Hull een echte stad en Durham een veredeld dorp. 
Ik heb nog nooit in een echte stad gewoond en ik weet niet of ik dat leuk vind. Het constante lawaai is raar en het helpt ook niet dat mijn kamer aan de straatkant op de begane grond zit en ik letterlijk ieder woord van voorbijgangers kan horen, hetgeen voornamelijk op zaterdagavond erg interessant is. Ik houd niet van lawaai, noch van grote groepen mensen op relatief klein oppervlak. In een ideale wereld had ik mijn kleine huisje op de hei, maar dat is hele verre toekomstmuziek, helemaal omdat ik in mijn gekozen werkveld afhankelijk ben van een directe link met de rest van de bewoonde wereld/mensen die bereid zijn geld uit te geven aan mijn gebler. 
Desondanks denk ik dat ik het hier heel fijn kan hebben in Hull. De universiteit ziet er goed uit, de buurten waar ik het grootste deel van mijn tijd slijt ook. De faciliteiten zijn beter dan in Durham (hetgeen ironisch is, aangezien Durham een top 5 universiteit is en Hull een top 50 ) en ik krijg nu al de indruk dat men hun zaken hier beter voor elkaar heeft dan in Durham. Ik heb persoonlijke emails gekregen van de universiteit met de vraag of ik mijn accommodatie al geregeld had en dat er noodaccommodatie beschikbaar was voor het geval het antwoord nee was. Ik denk dat, ondank het gebrek van een college-systeem dat Durham wel had, de gemeenschap in Hull hechter gaat zijn en de sociale conrole groter. 
We gaan het zien.

Jolanda