Een ode aan Durham

Ieder avontuur begint met een eerste stap. Die stap is klein, een kleine aandrang tot verandering die steeds groter wordt tot hij niet meer te verdringen is. In mijn geval begon het met een idee. 

Op 10 juli 2014, op twee dagen na een jaar geleden, maakte ik dit reisblog aan, een beetje nerveus, een beetje bang, maar vooral ontzettend hoopvol over wat de toekomst zal brengen. 

Ik mis Londen. Ooit ga ik weer heen om nooit meer terug te komen. 

Dat schreef ik precies drie jaar geleden na een vakantie in Londen, met Maud. Het stond toevallig vanochtend op het scherm van mijn telefoon, een app die mijn social media verleden afspit had hem heel mooi voor me opgeduikelt: de fascinatie met het Verenigd Koninkrijk is er altijd geweest, zo wordt maar weer bevestigd. Drie jaar later werd het echter niet Londen, maar Durham. 
Ik geloof niet in tekens of het lot, dat denk ik niet in ieder geval, maar diep van binnen is er een deel van mij dat heel zachtjes toch zegt dat het altijd al de bedoeling is geweest dat ik hier zou komen. Zoveel had anders kunnen zijn, wie ik nu ben is het resultaat van een enorme teleurstelling, een beslissing die gemaakt is voordat ik de tijd had om de consequenties volledig te overzien. Als ik het niet aangedurfd had, had ik nu in Amsterdam gezeten, geen stap verder dan ik was. Als ik serieus met Edinburgh bezig was geweest, waar ik me ook ingeschreven had, wie weet wat er dan was gebeurd? En nu zit ik hier. Wie had kunnen voorspellen dat de een van de schepen waar ik als kind zoveel tijd op heb doorgebracht mij ruim tien jaar later naar mijn nieuwe leven zouden brengen? Er zijn zoveel goede dingen gebeurd dit jaar die compleet random lijken en van toevalligheden aan elkaar hangen. 
Het had zo anders kunnen zijn. Ik heb Austin ontmoet door op "zangleraar Durham" te googelen en toen dat geen resultaat gaf, op "zangleraar Newcastle". Hij was de eerste die opdook. Mijn leven nu had zo anders kunnen zijn als ik hem niet ontmoet had. Ik ben studente in Durham, hierheen gevaren met de DFDS naar Newcastle, waar ik al zovaak mee gereisd ben. Ik ben een student aan st. John's college en werk onder een zangleraar die woont op St. John's terrace en me aan het voorbereiden op een opera waar de eerste aria die ik onder Austin zong uit komt, de eerste zangbaan die ik te danken heb aan mezelf en mijn eigen inzet, in plaats van mijn connectie met Austin. Ik geloof niet in hogere machten, hoe graag ik het ook zou willen, maar ik kom niet van dat stemmetje af dat me enerzijds vertelt hoe weinig het gescheeld had of mijn hele "nu" was zo anders geweest, anderzijds zegt het keer op keer weer dat het zo heeft moeten zijn. 
Nu zit ik hier. In Bowburn, op een bed dat bezaaid ligt met bladmuziek aan de ene kant, scriptieliteratuur, zo'n vijf kilo aan boeken over het Perzische rijk, aan de andere. Het contract voor m'n nieuwe huis in Hull staat open in m'n browser en de posters voor Falstaff liggen tegen m'n knie aan. Het is een verrassend goede samenvatting van mijn jaar die zich geheel toevallig geaccumuleerd heeft op mijn bed. 
Ik ben niet dezelfde persoon die een jaar geleden dit reisblog aanmaakte. Ik weet nog heel goed wie ik was. Ik was bang, ik was enthousiast, ik zette mijn eerste echte stappen in de "grote mensen wereld", een stap die ik nooit eerder heb durven zetten. 
Ik was iemand die zich gedwongen voelde haar grootste droom op te geven.
Durham is nooit mijn doekje voor het bloeden geweest, ik wilde hier zo graag heen, maar een master doen in Oudheidkunde was nooit onderdeel van het grote plan. Ik had moeten zingen.
Een jaar geleden had ik die droom zo goed als te ruste gelegd. Ik moest leren aanvaarden dat het helaas niet zo is dat enkel heel hard werken helaas niet altijd alle deuren voor je opent in dit leven. Hard werken is heel leuk, maar als je "het" niet hebt, dan is het jammer, maar helaas. 
En toen ontmoette ik Austin. 
Ik besef me heel goed dat dit halve blog veranderd is in een onuitputtelijke lofzang op die man is en dat er mensen zijn die dat zo langzamerhand spuugzat zijn, maar ik kan er nog niet bij wat er dit jaar gebeurd is. Ik heb zo ontzettend veel geluk gehad dat ik die man heb ontmoet, want naast een ontzettend goede zangleraar heeft hij een netwerk dat zich uitstrekt naar alle hoeken van het Verenigd Koninkrijk. Maar boven alles is hij een oprecht lieve man die echt wil dat ik en de rest van zijn studenten succesvol zijn. Daar zijn er niet veel van, helemaal niet in deze business. Ik heb de man op een voetstuk gezet, waar hij zichzelf overigens helemaal niet van bewust is, en ik ben zo verrekte dankbaar voor zijn aanwezigheid in mijn leven, puur en alleen omdat hij gelooft dat ik dit kan. 
Er zijn heel veel mensen die in mij geloven, mijn familie gelooft in mij, mijn vrienden weten hoe hard ik werk en vecht voor iedere centimeter vooruitgang. Maar de mensen waar het om ging, de mensen die wisten waar ze het over hadden, daar heb ik me zelden tot nooit serieus door genomen gevoeld. Het laatste half jaar bij Gaby hebben er helemaal ingehakt, die mij, voor mijn gevoel, als een blok heeft laten vallen zodra ik aankondigde naar het Verenigd Koninkrijk te gaan. Op het moment dat iemand waar ik jarenlang, voor mijn gevoel, goed mee heb gewerkt mij in mijn gezicht zegt dat als ik naar Engeland ga ik alle dromen die ik heb om professioneel te zingen kan laten varen, dan doet dat zeer. Ik ben toch gegaan, omdat ik eindelijk iets wilde doen dat ik echt graag wilde en dat wel binnen mijn bereik lag. 
En toen ontmoette ik Austin,
De realisatie dat ik voor het eerst in mijn leven niet het gevoel heb dat ik alleen en tegen beter weten in dit gevecht aan het vechten ben heeft ervoor gezorgd dat ik hem zo intens dankbaar ben dat ik veel te veel over hem praat -daarnaast is hij het enige sociale contact dat ik heb nu colleges zijn beëindigd, dus laat me :')-. 
Zonder hem was ik niet geworden wie ik nu ben. Zonder hem had ik heb opgegeven en was ik nu op zoek geweest naar een 9 tot 5 kantoorbaan die de rekeningen betaalt en verder niets. Maar soms gebeuren er dingen op het moment dat je het het minst verwacht, soms ontmoet je op de meest onverwachte momenten de meest interessante mensen. 
Ik ben zangeres. 
Ik durf het nu te zeggen.Jarenlang kwam dat er alleen onder dwang uit, als het smerige geheimpje dat het daglicht eigenlijk niet kan verdragen. Het is de angst voor een veroordeling: "Je wil wat zijn? Heb je jezelf überhaupt al eens gehoord?"
Ik kwam om Master of Arts te worden, ik vertrek als zangeres. Of nee, ik vertrek als beiden. Durham heeft me mogelijkheden gegeven om mezelf te ontwikkelen in manieren die ik nooit voor mogelijk heb gehouden. Ik heb een hele lange weg te gaan, maar ik ben me ervan bewust waar ik vandaan kom en ik heb al een heel eind gelopen, geklommen, en gekropen. Ik ben voor m'n gevoel meerdere keren het hele eind weer naar beneden gerold. Maar ik heb er zoveel van geleerd. Durham heeft mij helpen inzien dat ik een bevoorrecht mens ben, dat er heel veel goede dingen voor mij gebeuren. Durham heeft mij doen inzien dat ik genoeg ben. 
Ik zou hier niet willen zijn na mijn studententijd. Er is hier niets, tenzij je student bent. Maar Durham zal voor mij altijd heel speciaal zijn. In Durham heb ik het pad gevonden naar wie ik ben. Durham is een brug naar een toekomst waarin heel veel dingen gaan gebeuren. Het gaat niet makkelijk zijn. Ik kijk aan tegen een leven van huisgenoten, een lading freelance werk op losse contracten doen om het mogelijk te maken dat ik zing. Die grote droom van mijn mooie historische pand met een stuk grond en mijn eigen beestenboel zit er voorlopig niet in, misschien wel nooit. Maar het is geen 9 tot 5 kantoorbaan. Het is overleven, het is constant op zoek zijn naar nieuwe kansen, het is leren om te gaan met die constante onderstroom van paniek die vlak onder het oppervlakte ligt, omdat ik gewoon niet weet waar ik volgend jaar ben. Maar jongens, ik ga leven.

Ik ga zo ontzettend hard leven.